เรื่องเล่า…
มีอยู่ว่า พี่ชิต แกเป็นคนใจดำครับ ชอบยิงนกตกปลาไปเรื่อย แต่ที่หนัก ก็คงเป็นเนื้อหมา แกกินแหลกครับ แม่แกบอก
มันบาปนะลูก พี่แก ก็ไม่เคยสนใจ คำเตือนของแม่เลย
เมื่อราว 15 ปีก่อน มีเหตุการณ์ ที่ทำให้แกเปลี่ยนไป…ครั้งนั้น มีแม่หมาขี้เรื้อน ตัวหนึ่งครับ มันมักวิ่งไปหาของกิน แถวๆ บ้านแกบ่อย เพราะบ้านแกติดตลาด
ผมเคยถามพี่ชิต ที่กินหมา อยู่บ่อยๆ ว่า ทำไมไม่กินหมาขี้เรื้อน แกบอก “กินไม่ลงว่ะ”
มีอยู่วันหนึ่ง เนื้อแห้งที่แกตากไว้ หายไป พอมองไปก็เห็นแม่หมาขี้เรื้อนนั้น วิ่งคาบเนื้อตากแห้ง ของแกอยู่ความแค้นใจ และการฆ่า ที่อยู่ในสันดาน
พี่ชิตคว้าไม้ ที่ใช้ตีหมาได้ ก็วิ่งตามไป อย่างรวดเร็วพอตามทัน แกก็ทุบไปทีเดียว หมาขี้เรื้อนนั่น ล้มลงชักทันที (แกบอกว่า หากตีตรงจุด แค่ไม้เล็กๆ ธรรมดาก็ตายได้ นี่คือคน ตีหมาจนชำนาญ)
พี่ชิตทิ้งซากหมา กองไว้อยู่ตรงนั้น โดยไม่ต้องเหลียวหน้าไปดูอีก เพราะตีมาเป็นร้อย ก็ไม่มีทางฟื้น และวันนี้ด้วยความโมโห พี่ชิตจะกินหมาขี้เรื้อนตัวนี้ ที่ดันมากินเนื้อตากแห้ง และมาหยาม ถึงถิ่นของแก
พี่ชิตเดินกลับไปที่บ้าน เพื่อเตรียมอุปกรณ์ ในการแล่เนื้อ พร้อมกับสั่งให้ผม เฝ้าซากหมาขี้เรื้อนตัวนี้เอาไว้แต่ผมก็มัวแต่เก็บตะขบ จนลืมดู
พอพี่ชิตมาถึง ก็โวยวายกับผมว่า ซากหมาหายไปไหนพร้อมกับวิ่งตาม รอยเลือด หมาขี้เรื้อนตัวนี้ พร้อมกับบ่นว่า… “ ทำไมมันไม่ตายวะ ”
สักพักหนึ่ง แกก็ได้ยินเสียงหมาเห่า แกก็ตามเสียงไปทันทีพอไปถึง ภาพที่เห็นคือ หมาขี้เรื้อน กำลังจะตาย มันมีลูก ที่ต้องเลี้ยง 5 ตัวครับ วัยกำลังกินนมอยู่
บางตัวก็วิ่งไปคาบเนื้อ ที่แม่หมาขี้เรื้อน คาบไปฝาก(เห็นกับตา) แม่หมาขี้เรื้อนตัวนี้ มันตายแล้วฟื้น คงไม่ใช่แต่ที่มัน ยังไม่ยอมตาย ก็เพราะจิตใจอันเข้มแข็ง ของมันที่ปลุกเร้าเยื่อใย ที่คงเหลือ อย่างเหนียวแน่นว่า…ต้องกลับไปให้ได้ เพื่อให้ลูกมันกินนมครับ
การตีของพี่ชิตนั้น กระทบกระเทือน ถึงหัวสมองแตกเลือดสาดเป็นลิ่มๆ แต่มันก็ยัง ลากตัวมันเอง กระเสือกกระสน ล้มลุกคลุกคลาน เพื่อกลับมาหาลูกของมันจนได้
และสิ่งที่เห็นคือ… การกระทำที่ยิ่งใหญ่ ของความเป็นแม่ที่รักลูกมากเป็นที่สุด โดยไม่ห่วงตัวจะตาย นี่จิตใจอันยิ่งใหญ่ของแม่ ที่ไม่ว่าสัตว์ หรือคน ก็มีจิตใจเช่นนี้แม้มันจะตาย ก็ขอให้ลูกพวกมัน ได้อิ่มซักมื้อ
แม่หมาพยายาม อย่างดีที่สุดแล้วครับ ผมไม่อยากจะเชื่อ…นั่นคือ น้ำตา ของแม่หมาขี้เรื้อนตัวนั้น มันมองผมกับพี่ชิต เหมือนขอร้อง เป็นครั้งสุดท้าย ที่มันต้องการให้นมลูกก่อนตาย
สายตาของมันเศร้ามาก มันมองผมกับพี่ชิต อย่างวิงวอนทางสายตา ที่ขอร้องของมัน เพื่อขอให้มันได้ให้นมลูกของมัน เป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะตาย
พี่ชิต ไม้หล่นลงกับพื้น เดินเข้าไปดู แม่หมาขี้เรื้อนตัวนั้นในยามนั้น… สิ่งที่แกเห็น ไม่ใช่หมาขี้เรื้อน แต่แกเห็นจิตใจแห่งความเป็นแม่ ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลก ซึ่งทนเจ็บปางตายเพื่อกลับไปหาลูกให้ได้
ไม่พูดอะไร… ทุกอย่างจุกอยู่ที่ลำคอ… สายตาพี่ชิตที่แข็งกร้าว กลับอ่อนโยนลง พร้อมกับมีลูกหมาตัวหนึ่งวิ่งไปหาแก กระดิกหางให้ แกอุ้มลูกหมาขึ้น พร้อมมองไปที่ สายตา ของแม่หมาขี้เรื้อนนั้น อย่างสำนึกผิด และพูดคำว่า “ขอโทษ” พูดได้แค่นั้น แม่หมาก็สิ้นตาย อย่างตาหลับ
ผมกับพี่ชิต ช่วยกันฝังแม่หมาตัวนี้… พร้อมๆ กับจิตสำนึกที่เกิดใหม่ ของพี่ชิต ที่เปลี่ยนไป ราวกับคนละคนแกรับเลี้ยง ลูกหมานั้นไว้ ทั้ง 5 ตัว และตั้งแต่นั้นแกกลายเป็นคนใจดี ไม่ไล่ยิงนก ยิงหมา ยิงแมวอีก แกบอกว่า… ” มันอาจจะมี ลูกรออยู่ก็ได้ ”
วันเกิดของแม่ ปีที่แล้ว แกเอามะลิ ร้อยเป็นพวง ไปให้แม่ทั้งๆ ที่ ไม่เคยทำมาก่อน พี่ชิตกราบแม่ พร้อมพูดกับแม่ว่า”แม่ครับ… ตอนผมอายุ 16 แม่สอนผม ยังไงนะ สอนอีกหนได้ไหมครับ” แม่แกน้ำตาคลอ พูดไม่ออก
เค้ามีชีวิต เหมือนที่คุณมีเค้ามีหัวใจ เหมือนที่คุณมีเค้ามีความรัก เหมือนที่คุณมีใครซักคนพูดไว้ว่า…หากคุณลองเลี้ยงสุนัขซักตัวด้วยรัก แล้วคุณจะรู้ว่า”รักแท้” เป็นเช่นไร
โปรดเมตตา T^T
โปรดแชร์ เพื่อหวังว่า เรื่องราวนี้ จะเปลี่ยนหัวใจของใครได้อีกหลายๆคน
เครดิต A CALL for Animal Rights Thailand
หมายเหตุ : เคยอ่านเรื่องนี้นานแล้ว แต่วันนี้มีคนส่งมาให้เลยลงอีกรอบ อ่านแล้วคุณอาจจะน้ำตาไหล ..
ขอบคุณ https://khayanpost.blogspot.com