คนเราถ้าศีลไม่เสมอกัน สุดท้ายก็แยกกันไปเอง

เคยมีคนถามว่า อยากทราบจังทำไมคนเคยรักกัน คบหากันมานานหลายปี เมื่อเขาทิ้งไป ทำไมจึงหมดเยื่อใยเร็วปานนั้น ไม่คิดถึงอดีตที่รวมฝ่าฟั นมาเลยหรือ

ตอบ หากคนปกติทั่วๆ ไปที่ยังมีความรู้สึกทางดีมากกว่าความรู้ด้านไม่ดี เขาจะคิดถึงอดีตที่มีเราเสมอ นั่นทำให้เขาเห็นคุณค่าจนกว่าจะมีทุกวันนี้ แม้จะเบื่อหน่าย รำคาญเราในบางครั้ง เขาก็มีอดีตที่คอยเฝ้าคิดถึงทำให้ไม่จากไปไหน

แต่หากคนที่ทิ้งไปแล้วหมดเยื้อใยทันที นั่นก็เพราะเขามีความเล วในใจอยู่มาก เป็นประเภทอ่อนแอทางใจต้องการหนีไปให้พ้นๆ จากสภาพที่เป็นอยู่ ไม่ต้องการรับรู้ความรู้สึกของเราและคนรอบข้างว่าทุกข์ทรมานจากผลการกระทำของเขามากเพียงใด ยิ่งมีคนใหม่ด้วยแล้วทำให้อดีตไม่เคยสำคัญอะไรกับเขาอีก หรืออีกนัยคือ เขาไม่เคยรักเราหรอก คนแบบนี้เขารักตัวเองมากเกินกว่าจะแคร์ความรู้สึกคนที่รักเขา

หรือก็คือ เขาหมดเสน่ห์หาในตัวเราและไม่เห็นทางที่จะไปและใช้ชีวิตอยู่กับเราได้ เขาจึงไปแบบไม่หลงเหลือเยื่อใยอะไร แม้บางทีมีลูกสอง สามไม่ถามถึง ไม่ส่งเสียก็เห็นได้บ่อย และมักหาข้ออ้างสนับสนุนให้ตัวเองผิดน้อยลงด้วยการโยนความผิดให้เราก็ได้ คนแบบนี้จึงควรปล่อยไปมากกว่ามาอาลัยอาวรณ์ เพราะเขาไม่ได้คู่ควรกับเราแม้แต่น้อย

มันอาจจะโชคดีกับเราก็ได้เพราะเราได้เห็นตัวตนที่แท้จริงของเขา แม้อดีตจะร่วมสร้างฝ่าฟัน อุปสรรคปัญหา แต่พอเขามั่งมีลืมตาอ้าปากได้ เขาก็เลือกจะไปอยู่กับคน

ชีวิตคนเราหากทำความดีมากพอย่อมได้กินผลเงาะ

หากมีความดีไม่พอย่อมได้กินแต่เปลือกของเงาะ

อย่างไหนรสชาติมันจะหวานหอมกว่ากันล่ะ

คนเราทุกวันนี้หลงเปลือก หลงรูปเสียจนหลงลืมจิตใจ คุณงามความดี

ใครเลือกอย่างไหนก็จะได้อย่างนั้น

คนที่ไม่ดี ไม่มีวันอยู่ร่วมกับคนดีไปได้หรอกเพราะศีลมันไม่เสมอ มันคิดก็ต่างทำก็ต่างแล้ว

เก็บความรักของเรามารักตัวเองและครอบครัวดีกว่า แล้ววันหนึ่งเราจะขอบคุณเขาที่ทิ้งไป

ขอขอบคุณที่มาจาก : นามบุญ