ทิ้งความสุขสบาย อุทิศตนด้วยหัวใจ ‘ครูสามารถ’ ครูผู้เสียสละแห่งโรงเรียนเรือนแพ

ในปัจจุบันคนเรานั้นก็มักจะเห็นแต่ความสุขสบายของตัวเองและไม่ค่อยเห็นมากนักกับคนที่ทิ้งความสุขความสบายของตัวเองไปอยู่ในพื้นที่ห่างไกลความเจริญโดยเฉพาะกับการมีมุ่งหมายเพื่อสั่งสอนวิชาความรู้ให้กับอนาคตของชาติอย่างครูท่านนี้ ก็คือคุณ สามารถ สุทะ

ซึ่งถ้าหากใครนั้นได้เคยชมภาพยนต์เรื่องคิดถึงวิทยาจะต้องนึกถึงสภาพของโรงเรียนที่ลอยอยู่บนน้ำได้อย่างแน่นอน โดยหนังเรื่องนี้มีการเสนอภาพของครู โดยนักแสดงนำนั้นก็มี บี้ สุกฤษฏ์ และ พลอย เฌอมาลย์ ในบทบาทของครูผู้เสียสละสอนอยู่ในโรงเรียนแพกลางน้ำ ซึ่งเรียกน้ำตาให้กับใครหลายๆคนได้ทั้งเรื่องของความซาบซึ้งใจและเราอยากจะบอกว่าเรื่องนี้นั้นมีจริงโดยครูดังกล่าวที่เรากล่าวถึง

โดยคุณสามารถนั้นถือว่าเป็นอีกคนหนึ่งที่คิดและตัดสินใจเข้าไปสอนเด็กนักเรียนในโรงเรียนเล็กๆแห่งหนึ่งบนกระท่อมไม้ไผ่กลางแม่น้ำปิงเพื่อหวังที่จะขยายโอกาสการศึกษาขั้นพื้นฐานให้กับนักเรียนโดยการเดินทางในแต่ละครั้งบอกเลยว่าเป็นเรื่องลำบากเพราะทุกวันจันทร์จะต้องตื่นแต่เช้าออกเดินทางจากบ้านที่ตัวเมืองจังหวัดลำพูน

โดยเดินทางตั้งแต่ 05:00 นขับรถเป็นเวลาเกือบ 5 ชั่วโมงและแวะไปยังที่หน่วยพิทักษ์ป่า แก่งก้อ อุทยานแห่งชาติแม่ปิง รวม ๆ ระยะทางไม่ต่ำกว่า 100 กิโลเมตร โดยระหว่างทางครูจะแวะซื้อกับข้าวไว้เป็นเสบียงเลี้ยงเด็ก ๆ ด้วย ซึ่งเมื่อถึงจุดหมายปลายทางที่สามารถขับรถเข้าไปได้ก็จะต้องเดินลงจากรถและฃถ่อเรือผ่านสายน้ำปิง และฝ่าดงผักตบชวาจำนวนมหาศาลที่เป็นอุปสรรคขวางทาง เพื่อไปยังจุดหมายสุดท้ายนั่นก็คือ โรงเรียนบ้านก้อจัดสรร ห้องเรียนสาขาเรือนแพ

โรงเรียนแห่งนี้นั้นมีลูกศิษย์เป็นจำนวน 5 คนโดยลูกศิษย์ทุกคนต่างยืนรอครู 7 ชั่วโมงอย่างใจจดใจจ่อและด้วยการเดินทางที่ค่อนข้างลำบากจึงทำให้ครูและนักเรียนนั้นต้องมาใช้ชีวิตกินนอนอยู่ด้วยกันที่โรงเรียนแห่งนี้ 24 ชั่วโมง ราวกับไปโรงเรียนประจำ อีกทั้งครูก็ยังสามารถปลูกฝังในเรื่องความมีวินัยให้กับเด็กๆได้และมีการแบ่งปันหน้าที่ช่วยเหลือการทำงานได้เป็นอย่างดีเมื่อเด็กในแต่ละรุ่นเรียนจบไปก็ยังสามารถถ่ายทอดความวินัยให้กับนักเรียนรุ่นต่อไปได้ด้วยเช่นกัน

และเรื่องราวดังกล่าวนี้ก็ได้เปิดเผยไปยังโรคอะไรและมีการนำข้อมูลของโรงเรียนมาเปิดเผยว่าเป็นโรงเรียนที่มีอยู่จริงโดยตั้งอยู่ในแผนที่ของจังหวัดลำพูนซึ่งถือว่ามีความห่างไกลความเจริญเป็นอย่างมาก และที่โรงเรียนแห่งนี้มีคุณครูเพียงแค่คนเดียวนักครูสามารถก็ต้องดูแลนักเรียนอย่างเต็มที่เพราะผู้ปกครองทุกคนไว้ใจที่จะให้ลูกๆมาเรียนกับครูจึงคิดว่าเป็นหน้าที่ที่อยู่ในชีวิตประจำวันของตัวเองไปโดยในทุกๆวันครูสามารถคิดว่านี่คือชีวิตประจำวันไม่ใช่งานของตัวเอง

แรงบันดาลใจของเขานั้นก็เกิดขึ้นจากในอดีตที่เขานั้นเคยขาดโอกาสเหมือนกับเด็กเหล่านี้และได้หันหน้าไปพึ่งพระพุทธศาสนา จนสามารถเรียนต่อและเขาก็อยากสานต่อให้เด็กเหล่านี้ ได้รับโอกาสอย่างเต็มที่ ถึงว่ามีพื้นที่จำกัดแต่เด็กที่นี่ทุกคนต้องได้รับโอกาสมากกว่านี้ถ้าเขาได้อยู่ที่นี่

นอกจากนี้เมื่อมีโอกาสก็จะพาเด็กๆนั้นเดินทางมาเพื่อทัศนศึกษาในสวนสัตว์เชียงใหม่เป็นการเปิดโลกกว้างให้กับเด็กๆได้ออกมาเรียนรู้ประสบการณ์นอกห้องเรียนพร้อมกับไปเที่ยวไปพร้อมกันโดยเรียกว่าเป็นกิจกรรมที่ต้องใช้ความรับผิดชอบสูงอย่างหนึ่งแต่สิ่งเหล่านี้ก็สามารถทำให้เด็กๆได้เรียนรู้ด้วยตัวเองได้แม้กระทั่งจะเป็นเรื่องเล็กๆก็ตาม

โดยในขณะเดียวกันทุกๆวันเสาร์โรงเรียนหยุดเขาจะต้องเดินทางไปเรียนหนังสือเพื่อหาความรู้เพิ่มเติมโดยนำความรู้เหล่านั้นมาป้อนให้กับลูกศิษย์ของตัวเองให้มีความรู้เพิ่มมากยิ่งขึ้น

และทุกครั้งที่การเรียนการสอนเสร็จสิ้นครูคนนี้ก็จะส่งเด็กๆขึ้นเรือของผู้ปกครองเพื่อรับกลับบ้านแล้วหันไปล็อคประตูโรงเรียนก่อนที่จะนั่งเรือกลับบ้านของตัวเองโดยเขานั้นก็จะกลับมาทำหน้าที่ของพ่อพิมพ์แห่งชาติเพื่อเพิ่มโอกาสให้กับเด็กในพื้นที่ห่างไกลในวันเปิดภาคเรียนใหม่ที่จะมาถึงในทุกๆปี